Sapporo, X lat temu.

To było, gdy oboje mieli 9 lat. Jasne, kwietniowe popołudnie. Wiatr delikatnie muskał ich policzki nadając przyjemnego odświeżenia rozmowie prowadzonej w drodze powrotnej ze szkoły. Dwójka chłopców pożegnała się niedawno z murami, które niechętnie odwiedzała każdego dnia. Pożegnali się z kolegami z klasy i ruszyli w kierunku domu. Traf chciał, że mieszkali w tej samej okolicy.
– Hmmm... Słuchaj — zająknął się ubrany w grubą bluzę z kapturem i jeansy wyższy z chłopaków. Na bluzie widniał znak nike, który komponował się z tejże firmy obuwiem. Potarmosił się po bujnych kręconych włosach i dokończył: –Pomogę... Ci z Ananke-chan, jeśli Ty pomożesz z Sarumin-chan! Co ty na to?
Uśmiech zagościł na jego twarzy, którym spróbował zamaskować zdenerwowanie. Nie były to tematy, który podejmował z luzem. W ogóle tego dnia wydawał się dziwnie spięty i Ruu z pewnością już to zauważył podczas szkolnych zajęć.

Wspomnienia miały to do siebie, że często bywały ulotne. Z tego też powodu czas dało się uznać za pojęcie względne. Dla jednego mogło to być ledwie pięć, czy sześć lat temu, podczas gdy zupełnie inna osoba patrzyłaby na to wszystko, jak przez mgłę. Mimo wszystko, kwiecień miał swego rodzaju urok. Natura stopniowo wracała do życia, jednak chłodniejsza pogoda nadal nie opuszczała codziennego życia. Z tego powodu drobny chłopaczek kroczył radosnym krokiem u boku swojego przyjaciela. Blondyn zdawał się ciut nieobecny, bądź jakiś taki zamyślony. Ze dwa razy nawet uniknął nawet słupa, czy obcej osoby, z którą to nagle by się zderzył. Niemniej pozytywny nastrój towarzyszył mu jak nigdy, na dowód czego nucił pod nosem sobie tylko znaną melodię.
- Hm..? - mruknął tylko pozostając w sobie bliżej znanym stanie, poprawiając przy okazji swój wiosenny, białawy płaszczyk wykończony futerkowymi elementami. Kiedy jednak słowa Ko dotarły do świadomości chłopaczka, Ru przystanął i przekrzywił nieco głowę, spoglądając na swojego kolegę. - Coś się stało z An-chan i Sarcchi? - zapytał nieco zmartwionym tonem, spoglądając za siebie, jakby rozważał możliwość cofnięcia się do szkoły, coby dopomóc wspomnianym przez chłopaka. Czyżby Kofu wiedział o czymś, czego nie dane było usłyszeć samemu Ru? Bo z pewnością zachowywał się nieco inaczej, jak na co dzień. Raczej nie mogłoby tu chodzić o nic innego, a przynajmniej umysł karzełka niekoniecznie potrafiłby to jeszcze wyłapać. Tylko dlaczego nikt mu wcześniej o niczym nie powiedział?

Spokojnym tempem zbliżali się do przejścia przez ulicę, gdzie zebrał się już niewielki tłum zdenerwowanych czekaniem na zielone światło dorosłych. Z tego powodu chłopak postanowił na chwilę zatrzymać ich rozmowę, rzucając jedynie krótkie: – Chigau!* — rumieniąc się na twarzy i odwracając wzrok, docisnął rękami w kieszeniach bluzy do ziemi. Biały symbol „okejki” pofalował się na środku ubrania.
– Widziałem… to — ponownie zaczął, gdy minęli pasy, a ludzie rozeszli się każdy w swoim tempie i kierunku. Następnie dodawał po kolei słowa coraz bardziej ściszając głos, a na jego twarzy odwrotnie proporcjonalnie rósł burak — nie udawaj głupiego, widziałem jak się dzisiaj patrzyłeś na Annchan. Dobrze wiem, o co Ci chodzi, bo mogę mieć to samo… no to jak już rozumiesz, że ja wiem, że ty wiesz no… tego, to pomożesz mi czy nie?

Najwidoczniej Ko miał mniej szczęścia, czy może zręczności, w tamtym momencie od idącego obok Ru, który już czwarty raz niemal cudem unikał zderzenia z jakąś przeszkodą. Wpadł prosto na starszego o dwa lata Bushidarę Gyouko i jego kumpla Nakamizakiego, którzy właśnie „flirtowali” ze sprzedawczynią z kiosku. Ko wciąż zmieszany nagłym wyznaniem, nadal nie pojmował swojej sytuacji, gdy dotkliwie upadł na swoje cztery litery, a z plecaka wysypało się kilka zeszytów. Na jego twarzy widoczny był burak, a oczy, nietypowo jak na niego, przemawiały za skruchą.
– Hej, Nakamikaze-kun, zobacz jakiego idiotę tu przywiało — roześmiał się gruby Gyou, który najwidoczniej odpuścił sobie tego dnia zajęcia, bo nigdzie nie było widać jego plecaka, a dres, który miał na sobie, z pewnością nie można było nazwać eleganckim ubraniem do szkoły.
– Faktycznie idiota, zakochał się w nas i chce przeprosić — wybuchł śmiechem również ten drugi.

Spokojne tempo niekoniecznie miało swoje odzwierciedlenie w niższym chłopaku. Ten chociaż nie wyprzedzał jakoś swojego towarzysza, to z pewnością byłby z dwa razy dalej gdyby tylko mógł. Mimo wszystko, nie zależało mu nader mocno na tym, coby szybko dostać się teraz do domu. Ot euforyczna aura zdawała się dobywać z jego strony. Niemniej, niemałe zaskoczenie odmalowało się na twarzy blondyna, a przekrzywiona głowa przeskoczyła z jednego ramienia na drugie zważywszy na jakże niecodzienną reakcje ze strony Ko. - C-Chigau..? - powtórzył tylko po swoim przyjacielu próbując przedostać się na tę stronę, w którą to odwrócił twarz. Zupełnie tak, jakby wymagał od tej jakże nietypowej wymiany zdań kontaktu wzrokowego, czy jakichkolwiek międzyludzkich interakcji. Delikatnie potakiwał głową na dalsze słowa Kofu, zupełnie tak jakby rozumiał to, o czym ten mówi. Nie tędy jednak droga.
- Nie wiem o czym mówisz, K... - zaczął tylko, zauważając w międzyczasie zarumienioną twarz kompana. Nie wyglądał najlepiej. Przynajmniej w mniemaniu Ru. Mimo wszystko urwał swoją wypowiedź kiedy to ten wpadł na kogoś, upadając przy tym i rozsypując dookoła zawartość swojej torby. - Kocchi! Wszystko w porządku? - rzuciłby tylko przykucając nieco przy nim i przy okazji sprawdzając jakże istotną kwestie. Mianowicie przyłożył on nieco zmarzniętą dłoń do czoła znajomego, jakby sprawdzał, czy ten nie ma jakiejś gorączki, czy innego przeziębienia lub kto wie co jeszcze! Tymczasowo odstawił kwestię nieznajomych na dalszy plan, przejmując się bardziej swoim kompanem. Spojrzał też na porozrzucane rzeczy, ale mimo wszystko niepewnie spytał się nieco ciszej jeszcze Kofu o jedną, dość istotną kwestie: - ...wiesz może k-kto to?


//tak trochu późno, ale przed pracą

Niewielkie zamieszanie powoli przeistaczało się w niemały karambol. Ten zaś skupiał uwagę okolicznych przechodniów, co niekoniecznie odpowiadało młodemu Ru. Na domiar złego jego znajomy nie wyglądał najlepiej. Ba! Ko zdawał się rozgrzany niczym grzejnik zimą, czy jakiś piekarnik w trakcie wypiekania ciastek. Rozpiął nieznacznie swój płaszczyk, aby następnie sięgnąć po swój szalik. Wszystko po to, by owinąć owy skrawek miękkiego materiału wokół szyi swojego przyjaciela. - Kocchi c-chyba się przeziębiłeś - powiedziałby tylko w kierunku wyższego dziewięciolatka. Następnie upewniłby się, że ten znajduje się w idealnym do tego miejscu i w żadnym przypadku nie zsunie się nagle, czy nie spadnie na ziemie, ale mimo wszystko szczelnie opatulałby szyję Ko. Niemniej słysząc kolejne kwestie, które poruszał jego kolega zmarszczył nieznacznie brwi, jakby zastanawiał się nad czymś.
- Yhm - mruknął tylko, odpowiadając tym samym krótko na pytanie chłopaka i przytakując przy tym głową. Nie milczał jednak nazbyt długo. Zaśmiał się lekko, acz ciut nerwowo. - Kocham* An-chan. I Sarucchi. Kocham wszystkich z naszej klasy. Kocchiego też - dodałby rozbawionym tonem, jakby miało to być coś nader oczywistego i zwyczajnego. Do tego wszystkiego poklepałby wyższego chłopaka po ramieniu. Zupełnie tak, jakby uznał, że ten poddawał go jakiejś próbie, czy zabawnemu na jakiś specyficzny sposób żartowi. Wtedy też uwaga Ru przeniosłaby się na felerny duet, który to najwyraźniej kierował do nich swoje słowa.
- P-Przepraszam za to, że na was wpadliśmy - dopowiedziałby w kierunku dwóch nieznajomych, wyciągając przy tym w ich stronę dłonie z niewielką, bawełnianą owieczką zrobioną przy pomocy jego zdolności. Zupełnie tak, jakby miała to być jakaś forma prezentu na przeprosiny, czy może nawet i łapówki. Niemniej, nie mieli raczej czasu coby się o to wszystko wykłócać.


*zważywszy że to japoński to używa no tego bardziej koleżeńskiego "love" aniżeli romantycznego, czy coś

Chłodne powietrze zmierzwiło włosy chłopaka, a ten lekko zachwiał się w chwili, w której jego kolega nagle podniósł się do góry. Sytuacja zdawała się dość niecodzienna. Przynajmniej tak mógłby ją określić każdy względnie normalny człowiek. Niemniej sam Ru rozejrzał się jedynie po zainteresowanych nieco zdezorientowanym spojrzeniem, wracając nim do Ko.
- Potem? Czemu? - spytał równie naiwnym, co nieco zaskoczonym głosem, jakby nie rozumiał powodu dla którego mieliby przełożyć tę rozmowę na później. Na nieznany mu duet zareagował jedynie lekkim przekrzywieniem głowy i mimowolnym pomachaniem dłonią w ich kierunku, jakby na odchodne. Sam niższy chłopaczek oglądał się jedynie za siebie, kiedy to Ko postanowił poprowadzić ich inną drogą. Wszystko po to, aby zadać jakże istotne pytanie: - Kocchi, kto to był?
Oczywiście pozwoliłby znajomemu pierw jakoś zwolnić. Zatrzymać się, albo zwyczajnie... opanować gorączkowy amok, czy zmieszane emocje. Wszystko po to, aby móc wziąć się za jakże istotną kwestię ławki Ann-chan. Chociaż z pewnością nie wyglądałoby to tak zwyczajnie, zwłaszcza że potencjalną ciszę miało przerwać proste i trochę niecodzienne pytanie: - Ko... lubisz małpki, nie?