Agencja White Phoenix

— E..eeto. Ekhm. Jestem Togashi Kōfū, klasa 1. U.A. Bardzo chciałbym się.. Znaczy mam trochę wolnego czasu i ten.. chciałbym zapisać się na staż. Wie pani, gdzie powinienem się zgłosić? — no burak na twarzy i sztucznie podtrzymywany uśmiech raczej nie wyglądały za dobrze w tej sytuacji, ale nie mogłem już nic na to poradzić.

W głównym holu było sporo osób, ale zaledwie garstka z nich należała do kadry pracowników. Reszta to zwykli klienci i zwiedzający. Prawie nikt nie zwrócił uwagi na chłopca, który zatrzymał się w drzwiach. Choć mógł mieć wrażenie, że jest obserwowany przez liczne portrety tutejszej gwiazdy wiszące na ścianach.
Recepcjonistka akurat przeglądała jakieś dokumenty, więc przybysza zaszczyciła swoim spojrzeniem dopiero, gdy podszedł i się odezwał. Jej włosy i tęczówki były jaskrawo różowe, co pewnie miało związek z jej quirkiem. Ogólnie wyglądała stosunkowo młodo. Wysłuchała go do końca zanim się odezwała.
- Dzień dobry. - Zrobiła krótką pauzę, dając mu drobną lekcję dobrych manier. Jednak chyba się nad nim nieco zlitowała widząc, jaki jest zakłopotany i jak niezdarnie próbuje to ukryć. - Pierwsza klasa, huh? To trochę za wcześnie na staż, zwłaszcza, że rok szkolny dopiero się zaczął. No chyba, że już masz tymczasową licencję bohatera. - Sięgnęła do szuflady biurka, otworzyła jakąś teczkę, a z niej wyjęła jakiś formularz, który podsunęła chłopakowi. - Póki co mogę polecić praktyki. Od stażu różnią się głównie tym, że nie będziesz brał udziału w żadnych niebezpiecznych akcjach. Wypełnij to podanie, a my skontaktujemy się z tobą w przeciągu kilku dni i poinformujemy o decyzji.
Podała mu również długopis z nadrukowanymi symbolami White Phoenixa i wskazała na kanapy ze stolikami, gdzie mógł usiąść i spokojnie uzupełnić dokument.



//Shisaki pojawi się w następnym poście, bo nie chciałem zbytnio przyspieszać tempa i dać możliwość reakcji ^^"

— Ładnie pani w różu – no nie! chciał tylko powiedzieć „do widzenia”, przysięgam. Zrobiło się głupio. Zacisnął wargi, gryząc się w język. Potem skłonił się lekko, w pośpiechu. Chciał już tylko jak najszybciej wyjść i zapaść się pod ziemię.


// jak będę miał jeszcze raz tu przyjść po kilku dniach to możesz założyć, że wszedłem i zacząłem gadać z recepcjonistką owo

W czasie, gdy chłopak uzupełniał dokument, przy recepcji zaczęła się tworzyć nieduża kolejka. Kiedy się w niej ustawił, miał przed sobą czterech innych interesantów. Za uczniem też stanął jakiś mężczyzna - w szarym płaszczu, eleganckim kapeluszu i ciemnych okularach.
Recepcjonistka przyjęła podanie i uniosła lekko brew na komplement młodzieńca. Mężczyzna za jego plecami zaśmiał się cicho, a różowowłosa chyba wymieniła z nim spojrzenia i sama uśmiechnęła się lekko pod nosem.
- Um, dziękuję - odparła i pokręciła długopisem.
Zanim uczeń odszedł od recepcji, żeby zapaść się pod ziemię, mężczyzna za nim położył rękę na jego ramieniu.
- Kandydat na praktykanta, hm? - zagadnął cicho i uśmiechnął się. Teraz sprawa stała się jasna. Kōfū stał tuż przed samym White Phoenixem! - Chłopcy z U.A. rzadko przychodzą do mnie na praktyki, zwłaszcza bez mojego zaproszenia.
- Znów zapomniał pan kluczy? - westchnęła kobieta, w ogóle nie przejmując się tym dziwnym obrotem sytuacji.
- Oj, Cheri, po prostu chciałem się z tobą zobaczyć - odparował szarmancko mężczyzna. Recepcjonistka nie skomentowała tej odpowiedzi, ale długopis, który trzymała w ręce, nagle zmienił barwę na różową.
- To co, może obgadamy praktyki w moim biurze? Zapraszam! - odezwał się mężczyzna, tym razem bezpośrednio do ucznia. Sięgnął po formularz leżący wciąż na biurku i rzucił na niego okiem.


//Chyba wyszło bardziej creepy, niż planowałem xD

– No nie, nie możemy. Ta miłość jest zakazana, pani jesty dużo starsza ja jestem uczniem. Do tego mam mieć praktyki u pani szefa, a co on na to? Przykro mi ale muszę odmówić. To się nie może udać, choć bardzo bym chciał, ale nie, nie, nie — z szybkością mknących myśli począł mamrotać w jednym spójnym potoku, Kofek, coś pod nosem. Chyba tylko ktoś o wybitnym słuchu połapałby się o co chodziło. Dla przeciętnej osoby pozostawał gorący rumieniec, który i tak mówił już sam za siebie.
— Uważam, że jest Phoenix-sama idealną osobą, u której powinienem się szkolić. Czułbym się zaszczycony — mówiąc, nie spuszczał go ze wzroku, a gdy miał okazję patrzył prosto w oczy.

Cheri raczej nie zrozumiała mamrotania chłopaka (na jego szczęście), a jedynie skwitowała je uniesieniem jednej z różowych brwi. Pewnie zagadnęłaby, czy wszystko w porządku, ale widząc Shisakiego i jego cwaniacki uśmiech, musiała się domyślić, że szef przejmie petenta.
Blondyn zauważył, że chłopak jest ponadprzeciętnie spięty. Nie był pewien, czy to przez stres, czy ciemnowłosy tak już ma. W tym świecie ludzkie ciało mogło mieć przeróżne właściwości fizyczne. W każdym razie był to szczegół, którym nie zawracał sobie głowy. Uśmiechał się dostojnie i spoglądał na zaskoczonego ucznia zza ciemnych szkieł okularów. Mimo, że lubił przyciągać uwagę tłumów, tym razem wolał przekraść się dyskretnie do windy w maskującym przebraniu.
Słowa Kōfū były miodem dla wybujałego ego bohatera. Gdyby nie okulary, chłopak mógłby dostrzec błysk zadowolenia w oczach Phoenixa. Zdecydowanie lubił słuchać tego typu komplementów. W sumie to nie pogardziłby żadnym pochlebstwem..
- Niewątpliwie masz dobry gust, chłopcze. To się ceni - mężczyzna uśmiechnął się szerzej, po czym kiwnął głową do recepcjonistki. Kobieta nacisnęła jakiś przycisk i bramka obok recepcji się otwarła.
- Tędy, proszę - zwrócił się do ucznia, przepuszczając go przodem. Sam poszedł tuż za nim, uprzednio jeszcze wymieniając parę słów z różowowłosą, która pokiwała głową i zamknęła za nimi bramkę.
Bohater poprowadził gościa do windy. Po drodze zdjął płaszcz, kapelusz i okulary i powiesił je na wieszaku. Kōfū wreszcie mógł zobaczyć go w pełnej krasie: białym garniturze i czarnej koszuli. Włosy poprawił ręką, zarzucając je do tyłu i odsłaniając czoło.
Kiedy weszli do windy, Phoenix wcisnął guzik, który był przypisany do najwyższego piętra. Winda ruszyła, a panowie przez sekundę stali w ciszy, którą blondyn postanowił jak najszybciej przełamać.
- A więc, Kōfū-kun - zaczął, posiłkując się danymi z formularza, który wciąż miał przy sobie. - Przychodząc tutaj miałeś zapewne jakąś wizję, jakieś oczekiwania wobec praktyk. Dlatego spytam wprost: czego właściwie chciałbyś się ode mnie nauczyć?

– Słyszałem, że jest Phoenix-sama jest mistrzem sztuk walki, a do tego potrafi wzmacniać swoje ciało do granic możliwości. — był poważny, dało się to wyczytać z jego oczu — To tak jak ja.

– Mówiąc dokładniej, jestem taki cały czas, więc chciałbym się dowiedzieć, co się stanie gdy użyje Phoenix-sama na mnie swojej mocy — wykonał gest zaciskania pięści przed swoją twarzą, po czym włożył ręce do kieszeni — no i mógłby mi Phoenix-sama nieco doradzić w sposobie korzystania z mojej mocy, skoro są one, jak sądzę, bardzo podobne.

– Oczywiście miałby Phoenix-sama też coś dla siebie. PiaR. Mógłbym zostać Pana maskotką lub Tiny Phoenixem. Mógłby Pan wtedy oszukać złoczyńców co do limitów używania swojej mocy, nikt nie musi wiedzieć o mojej. Zgodzę się na wszystko, by tylko choć odrobinę zyskać na sile.

Ubiór chłopca nie zrobił na Phoenixie większego wrażenia. Przede wszystkim bohater miał o sobie to nadmuchane mniemanie, że zawsze będzie wyglądał lepiej od innych, nieważne jak się ubiorą i nie ma ich za co winić. Nie krytykował stylu innych, chyba, że chciał komuś dopiec - wtedy garderoba była głębokim źródłem inspiracji dla wymyślnych obelg. Dopiero, gdy podejmie ostateczną decyzję o przyjęciu ucznia na praktyki, jego wygląd będzie miał już jakieś znaczenie, bo stanie się elementem (choć drobnym) wizerunku bohatera, u którego się szkoli.
- To prawda - potwierdził z dumą wymienione przymioty. Choć tak naprawdę były to banalne i powierzchowne fakty, więc Shisaki zaczynał odnosić wrażenie, że Kōfū zna go słabiej, niż blondyn oczekiwał. Był przyzwyczajony do przyuczania swoich fanów, fanek i uczniów ze szkoły ojca. Tymczasem nastolatek zdawał się nie należeć do żadnej z tych grup. Ale nawet to go nie usprawiedliwiało!
Przyjrzał mu się uważnie, gdy chłopak oznajmił, że dysponuje podobną mocą. Coraz bardziej go intrygował. Miał przeczucie, że nie wyrzuci go z pamięci po dwóch tygodniach współpracy. Powinien mieć go na oku. W sumie dobrze się stało, że sam wpadł w jego ręce.
Mężczyzna utrzymywał nieskazitelny uśmiech, ale mentalnie przewrócił oczami, kiedy chłopak wspomniał o eksperymentowaniu z Boostem. Prawie każdy praktykant liczył na to, że będzie miał dostęp do quirku Phoenixa, ale rzadko którykolwiek mówił o tym wprost. Ten dzieciak był szczery, śmiały, może nawet bezczelny. A to był dopiero początek. Uczeń nieźle się rozpędził ze swoim wywodem, który przedstawiał jego gotowy plan na współpracę z bohaterem. Mimo, że propozycje Kōfū w ogóle nie przypadły mu do gustu, wysłuchał go do końca. Trwało to akurat tyle, że drzwi windy otworzyły się w trakcie odpowiedzi blondyna:
- Wow, widzę, że nieźle to sobie obmyśliłeś.
Następnie poprowadził chłopca krótką drogą do swojego biura.
Wnętrze pomieszczenia było bardzo przestronne. Jedna ściana była w całości oszklona, podłoga pokryta marmurem, a białe ściany obwieszone srebrnymi ozdobami, obrazami i plakatami. Wszystko to dodatkowo oświetlone. Pod jedną ścianą stał regał z licznymi statuetkami, pucharami i innymi trofeami. Na miejscu był też spory ekran. Oprócz tego parę innych mebli, ale najbardziej w oczy rzucało się wielkie hebanowe biurko. W pomieszczeniu znajdowały się jeszcze tajemnicze metalowe drzwi ze skomplikowanym panelem komputerowym.
- Rozgość się! - Shisaki wskazał na dwa krzesła przy biurku zamaszystym ruchem ręki. Sam zajął miejsce po drugiej stronie, na białym, skórzanym fotelu. Położył formularz chłopca na blacie i oparł się wygodnie.
- Podoba mi się twoja ambicja i determinacja. Szkoda, że nie idą w parze z przygotowaniem, bo oj, zdecydowanie nie odrobiłeś lekcji przed przyjściem do mnie. - Pokiwał mu palcem z zadziornym uśmiechem. - Twój pomysł z maskotką jest uroczy, ale nie potrzebuję nowej twarzy dla mojej agencji. Sam doskonale sobie z tym radzę. Pomocnikiem masz szansę zostać, ale dopiero, gdy uzyskasz przynajmniej tymczasową licencję bohatera. Na praktykach będziesz miał okazję zobaczyć, jak wygląda praca profesjonalisty od kuchni, ale twój udział w niej będzie niewielki. I ostatnia rzecz: na moje wzmocnienie trzeba sobie zasłużyć. Przewiduję jedno, na zakończenie praktyk. Ale to może się zmienić, w zależności od twoich osiągnięć.
Sięgnął do szuflady i wyciągnął jakiś pusty dokument. Zaczął wypełniać pola, spisując informacje z podania Kōfū.
- Praktyki zazwyczaj trwają dwa tygodnie, choć można je przedłużyć lub wcześniej zrezygnować. Kiedy chcesz zacząć? - zapytał mężczyzna unosząc wzrok na nastolatka.