Kawiarnia Szachownica

Na obrzeżach miasta, gdzieś pomiędzy plażą a terenami zielonymi, stoi biały, zadbany budynek z namalowanym na nim czarnym, ozdobnym napisem „Kawiarnia Szachownica”. Mimo że zatrudnia ona jedynie kilku pracowników, placyk przed nią zawsze jest zamieciony, a na czarnych, kwadratowych stolikach – zarówno tych kilku na zewnątrz, jak i reszcie wewnątrz – próżno szukać odcisków kubków czy innych plam.
Po pchnięciu drzwi o kolorze identycznym jak stoliki i przekroczeniu progu nikt nie ma wątpliwości co do tego, że wnętrze urządzono tak, by pasowało do nazwy kawiarni, bowiem podłogę wyłożono kwadratowymi, białymi i czarnymi płytkami.
Mało kto zwraca uwagę na tablicę ogłoszeń, z której można przede wszystkim się dowiedzieć, że kawiarnia jest czynna od dziesiątej do osiemnastej w każdy dzień z wyjątkiem niedzieli. Niektórzy jednak dostrzegają też informację o prowadzonym wieczorami kółku dyskusyjnym. Większość wzrusza na to ramionami, te pojedyncze, zainteresowane jednostki zaś, pytając o szczegóły, kierowane są przez kelnerów do właścicielki. Jeśli ta akurat jest, przeprasza grzecznie i tłumaczy, że mają komplet członków. Wtajemniczeni wiedzą jednak, że owo kółko służy jedynie wytłumaczeniu, dlaczego do kawiarni późnym wieczorem zmierza całkiem liczna grupa ludzi. Ot, wymówka, co by nikomu nie przyszło na myśl sprawdzać z ciekawości, o co chodzi. A chodzi o coś tylko pozornie do dyskusji zbliżonego: wymianę informacjami przez półświatek Musutafu.