Kawiarnia Smakosz

PO wczorajszym spotkaniu z Malin, Misaki musiała to odpracować w szklarni i to do późnych godzin, dobrze, że jeszcze nie ma szkoły. To dopiero byłby koszmar! Ledwo co by pracy nie skończyła, a już musiałaby iść gdzie indziej. Lecz ty razem węch Misaki zaprowadził ją do kawiarni gdzie dają przepyszne herbaty, a czasami nawet dają gorącą czekoladę z bitą śmietaną! Mniam! Weszła do środka, a od tych wszystkich zapachów aż ślinianki zaczęły jej mocniej pracować. Cóż to były za piękne zapachy! Podeszła do lady i zamówiła sobie z trzy różne rodzaje ciast i gorącą czekoladę, a jakże inaczej. Mimo tego całego zamówienia, miała w swojej torbie z dwie butelki wody, bo wiedziała, że nie samymi słodkościami człowiek żyje. A jej indywidualność bywa kapryśna, ale w takich chwilach nie musiała na to narzekać, bo była przygotowana na wszytko! Z gotowym zamówieniem usiadła do stolika, ułożyła sobie jedną poduszkę na kolanach, a nawet poprosiła jedną miłą panią, aby zapaliła świeczkę, co by było bardziej klimatycznie. I tak oto Misaki wzięła się za szamanie ciasta i co jakiś czas starała się popijać czekoladą, starając się nie oparzyć.

Do oficjalnego rozpoczęcia roku było jeszcze trochę czasu, także mężczyzna miał sporo wolnego. Dokumenty założył, propozycję pracy dostał i to na stanowisku, które mu najbardziej odpowiadało. Nie miał jednak zielonego pojęcia ile uczniów będzie miał pod sobą i kim oni mogli być. Nie przejmował się jednak tą tajemnicą, cieszył się wręcz wewnątrz na myśl o wszystkim co miało nadejść. Brunet przechodząc obok kawiarni poczuł wymieszany zapach słodkich ciast oraz wszelakich kaw. Był ogromnym fanem obu tych rzeczy, chodź miał ograniczoną dawkę tego pierwszego podczas pełnionej służby. Yurei wszedł więc do środka chcąc sobie jednak w jakiś sposób umilić dzień. Zerknął na wystawę sprawdzając wszystko co mieli do zaoferowania.
-Potrójne espresso oraz kawałek czekoladowego ciasta z bitą śmietaną. - powiedział, wyciągając pieniądze i płacąc. Potrzeba było kilka chwil by dostał swoje zamówienie. W międzyczasie zajął jedno miejsce i cierpliwie czekał. Czy ktoś mu się rzucił w oczy w tym miejscu? Jedna młoda dziewczyna, której wygląd świadczył o bardziej aktywnym quirku. Zajadała się a uśmiech miała po same uszy. Najwidoczniej również trafił się tutaj miłośnik cukru.
Widząc, że kawa i ciasto na niego czekały przyciągnął je spokojnym tempem do siebie. Dosłownie, przedmioty podniosły się i wylądowały przed nim. Nic się nie rozlało, nic o nikogo nie uderzyło. Wziął pierwszy łyk i sięgnął po widelczyk...

Wyglądało, że nie tylko ona miała czas na zjedzenie czegoś słodkiego. W momencie, kiedy do pomieszczenia wszedł mężczyzna z czarnymi włosami Misaki na chwile przerwała swój posiłek. Wyjęła butelkę wody z torby, aby wziąć kilka "łyków" wody. Ostatecznie wyglądało to tak, że Misaki wielką butelkę litrową wypiła za jednym zamachem. Kiedy opróżniła zawartość zakręciła ją i wytarła usta. Założyła nogę na nogę, by następnie wziąć gorącą czekoladę i upiła kilka małych łyczków ostrożnie. W końcu nie chciała się oparzyć. Kiedy tak sobie siedziała i obserwowała otoczenie dostrzegła jak mężczyzna "doniósł" swoje zamówienie za pomocą telekinezy. Misaki uśmiechnęła się pod nosem lekko, każdy dar może być praktyczny o ile się nieco pomyśli.
Po chwili wpadła na ciekawy pomysł. Położyła dłoń na stoliku, a następnie po podłodze pojawiło się pnącze, bardzo cienkie, wręcz niewidoczne. Popełzło w stronę stolika czarnowłosego, a następnie po jego prawej strony ze stolika wyrosła biała róża*. I to dosłownie! Na ten widok Misaki uśmiechnęła się od ucha do ucha i wycofała pnącze, aby się nikt o nie nie potknął, a następnie dalej popijała gorącą czekoladę ciekawa jego reakcji. Nie, że by się bała podejść czy coś w tym stylu, ot taki psikus.

*klik link, nie wie czemu ich nie widać na forum ;/

Yurei pilnował własnego interesu, delektując się powoli nabytym ciastem. Lubił też delikatnego kopa od kofeiny, także raczej nie będzie miał dzisiaj problemów ze skupieniem. Pierwszy kęs zamówienia rozpuścił całą czekoladę w podniebieniu. Uśmiechnął się lekko mimowolnie, ciesząc się wolnym dniem i brakiem obowiązków. Przez moment jednak myślami wrócił do szkoleń ze swoim zespołem. Uwielbiam drużynowe spotkania i wzajemne sprawdzanie kto miał lepszego cela. Kiedy jego własna moc została już opanowana, dla zabawy oszukiwał kilka razy by sprawdzić czy się połapią oraz czy był w stanie wykonać taką akcję. Delikatne przekierowanie toru lotu każdej wystrzelonej kuli dawało mu najlepszy wynik w ekipie. Pod koniec się przyznał i postawił wszystkim pierwsze dwie kolejki. Dobre czasy.
Brunet podniósł jednak jedną brew wracając do rzeczywistości. Nie skupiał się na osobach w lokalu, dlatego akcja ta była dla niego zaskoczeniem. Instynktownie jednak zerknął w kierunku nastolatki o charakterystycznym wyglądzie. Nigdy po nim nie oceniał, lecz kolory jakimi dysponowała były w zasadzie pierwszą ważną wskazówką. Róża podleciała do jego ręki, wstał, podszedł do niej i powiedział:
-Zgaduję, że należy ona do Ciebie? - ton nie był aż tak oficjalny jak mogłoby się wydawać na początku. Sam zaś nie wiedział czy był to prezent lub po prostu chęć pochwalenia się swoim darem/zwrócenia na siebie uwagi. Reakcja zielonowłosej będzie dla niego wskazówką jak zachować się dalej.

Misaki nie sądziła, że mężczyzna jakoś mocno zainteresuje się prezentem od niej, ale jak się okazało był to strzał w dziesiątkę! Kiedy do niej podszedł, uśmiech Misaki się poszerzył od ucha do ucha,
-Tak, to prezent ode mnie - rzekła wesolutkim tonem. W końcu prezenty bez okazji to dobre prezenty! Zwłaszcza jak ta druga osoba jest ów faktem zaskoczona, a tak się teraz stało. Więc mission complete!
-Widziałam pańską telekinezę, wyglądała extra! Etto... Misaki miło mi - dodała pospiesznie wstając z miejsca i wyciągnęła rękę, aby się przywitać z mężczyzną.

Nagła chęć poznania obcej osoby i to zdecydowanie starszej od siebie nieco go zdziwiła. Nie miał zamiaru jednak być chamem, gburem i prostakiem. Wyciągnął rękę i uścisnął ją delikatnie.
-Cieszy mnie to, że się spodobało. Yūrei. Tworzenie jednak życia, nawet jeżeli w formie roślinnej to wciąż imponujący dar. - sprawił po chwili, że otrzymana róża wylądowała czubkiem łodygi na stole, powoli się obracając o trzysta sześćdziesiąt stopni. Uważał jednak by obiekt nie zetknął się ze świecą. Prezentu akurat stracić nie chciał.
-Mogę się dosiąść? - zapytał i czekał cierpliwie na zgodę lub jej brak. W przypadku pozytywnej odpowiedzi weźmie jedno krzesło i dołączy do jej stolika, pozwalając by jego zamówienie wylądowało przed nim w podobny sposób jak wcześniej -Młoda bohaterka? Uczennica? A może kariera zupełnie związana z czymś innym? - zarzucił, starając jakoś rozpocząć dialog. Czuł się ciut niepewnie z uwagi na jej wiek. Być może była starsza, przecież istniało wiele Quirków ale na chwilę obecną obcemu mężczyźnie nie wypadało o tak dosiadać do dziewczyny, której - przynajmniej w wyglądu - daleko było jeszcze do pełnoletności. Istnieje też wiele parszywych tabloidów, które chętnie by wymyśliło jakieś kłamstewko byleby zwiększyć swoją dzienną sprzedaż. Wolał oszczędzić zarówno jej jak i sobie takich problemów. Nadal jednak był zainteresowany powodem dla którego go zaczepiła. Było to coś konkretnego? A może po prostu kaprys? Oceniał ją ze spokojem.

Tenshi miała dość ciężki dzień. Długi i wyczerpujący spacer z psiakami, dużo pracy w schronisku oraz sklepie. Dużo załatwiania i latania z miejsca na miejsce, dlatego postanowiła wyjść sama na spacer. Psiaki były zmęczona, więc wolała dać im odpocząć, może wejdzie do jakiegoś sklepu i coś im kupi. Chciała skorzystać jeszcze z pięknej pogody dzisiejszego dnia. Ubrała się w swoje ulubione ciuchy czyli bojówki w moro ze ściągaczem przy kostkach, czarna obcisła bluzka bez ramiączek oraz ukochane botki. Cieszyła się z tego wyboru, słońce ładnie pieściło jej ramiona, a skrzydła mieniły się złotem. Na ramię zarzuciła mały czarny plecaczek, w których zazwyczaj trzymała swoje dokumenty, portfel i tym razem książkę "Zrozumieć psa". Lubiła czytać o swojej pasji. Włosopióra spięła w wysoki gęsty kucyk, jednak zostawiła z przodu dwa kosmyki, które otulają jej twarz. Słodki uśmiech, który cały czas widniał na jej pięknej twarzy, był dopełnieniem całej kreacji. Dosłownie lśniła wśród przechodniów.
Jej oczom ukazała się kawiarenka, a brzuch wydał dźwięk zadowolenia. Była trochę głodna, zresztą na słodkie zawsze jest ochota. Radosnym krokiem weszła do środka, rozświetlając sobą pomieszczenie. Rozejrzała się po przytulnym lokalu, uważając przy tym by skrzydłami niczego nie zrzucić. Zajęła jeden z wolnych stolików, po czym od razu wzięła się za przeglądanie menu. Tyle pyszności, nie wiedziała na co się zdecydować. W końcu zdecydowała się na mrożoną herbatę, a do tek kawałek ciasta czekoladowego z wiśniami. Kelner z wielkim uśmiechem przyjął zamówienie, nie spuszczając z niej wzroku.
Tenshi czekając na jedzenie, przyjrzała się osobom, które siedziały przy stoliku obok. Panna z zielonymi włosami i starszy mężczyzna. Ciekawe połączenie, może byli na randce, chociaż ona wyglądała na dość młodą, za młodą dla niego. Cóż ludzie mają dziwne gusta, Tenshi nie miała nigdy w zwyczaju wcinać nosa w nie swoje sprawy, chyba że chodziło o zdrowie zwierząt. Wtedy walczyła zacięcie jak lwica. Odwróciła od nich wzrok, ktoś z dala sali kiwnął jej głową, inna osoba pomachała. Anielica była dość znana w tym mieście. Nic dziwnego jak na leczącą superbohaterkę, która dość mocno udziela się społecznie. Gdy zamówienie zostało przyniesione, od razu zrobiła łyk pysznej herbaty. Dziewczyna wyciągnęła książkę, otworzyła na miejscu w którym wcześniej skończyła i pozwoliła by pochłonęła ją lektura, przy okazji pomału jedząc ciasto.

Kiedy mężczyzna uścisnął jej dloń usmiech Misaki się poszerzył i z zadowoleniem odwzajemniła uścisk. Zerknęła na kwiat to jak się obraca na stoliku, zachichotała i usiadła przy swoim stoliku, na pytanie nieznajomego, bardzo ochoczo pokiwała głową na zgodę.
-Miło mi poznać. Fakt mój dar jest wyjątkowy, jeżeli chodzi o to. Jasne, zapraszam do stolika - rzuciła z wesołą nutką w głosie. Wzięła swoją czekoladę i upiła kilka większych łyczków, jak się okazało nie była ona tak gorąca jak było na samym początku.
-Ay Sir! Misaki uczennica U.A, II B, do usług! - rzekła z poważnym tonem, nawet zasalutowała przykładając dłoń bo oku czoła, lecz po chwili na całą salę zaśmiała się gromkim śmiechem, aż jej łezka z oka popłynęła. Kiedy wytarła łzę zerknęła na resztę sali co by zobaczyc czy ktoś ją przyłapał na tym. W tym jednak dostrzegła nową twarz i to nie byle jaką, bo samą Tenshi! Pielęgniarka U.A, sama w sumie czasami do niej chodziła, jednak sama Misaki raczej była tym typem człowieka, który nie robi sobie bezmyślnie żadnej krzywdy. Kiedy sensei Tenshi na nią spojrzy Misaki pomacha jej wesoło na przywitanie.

Zgoda na dołączenie została dana, natomiast nadnaturalny entuzjazm dziewczyny był czymś odświeżającym i miłym w oglądaniu. Wyjaśniło się, że była uczennicą U.A. a to tylko poprawiło jego perspektywę na jej osobę. Nie miał jeszcze pojęcia jaka klasa zostanie mu przydzielona, lecz równie dobrze mógł mieć przed sobą przyszłą "wychowankę". Chciał oczywiście odpowiedzieć, lecz nim zdążył to ujrzał - jak zresztą wszyscy w kawiarni - wejście kolejnej jednostki. Kolejna bohaterka, której wygląd był niezwykle charakterystyczny. W przeciwieństwie jednak do Misaki, ta była pełnoletnią profesjonalistką o znanej reputacji. Zdolność leczenia chorych była zawsze ceniona, zwłaszcza w jego głowie. Osobiście był powodem wielu przypadkowych zranień kolegów, koleżanek i zwykłych cywili za młodu. Lata później, kiedy wstąpił do wojska też nabrał nowych perspektyw. Dla żołnierza medyk zawsze był kluczowym elementem. Nie trzeba więc więcej dokładać, że brunet kobietę szanował. Jakby też nie patrzeć, byli pracownikami tej samej placówki. On jednak papiery złożył w tym roku i będzie to dopiero początek jego kariery jako nauczyciel. W jego własnym interesie było przejrzenie całego zespołu szkoły i nabycie informacji na ich temat.
-Może ją zaprosimy? - uśmiechnął się delikatnie, wstał i ruszył w kierunku Kumo -Witam, Yurei. Nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać, lecz zapewne będziemy widywali się od czasu do czasu w U.A. Będę nowym wychowawcą. - wystawił rękę na przywitanie, zapraszając jednocześnie ją by usiadła wraz z nimi -Misaki, uczennica klasy II B. Pewnie się znacie. - Nakamura siłą rzeczy dowiedziała się o profesji napotkanego obcego mężczyzny. Czy zmieni to jej jakoś podejście? W końcu nie każdy chciał przebywać i być zauważonym/zauważoną w towarzystwie nauczycieli wśród rówieśników. A może nadal będzie utrzymywała ten sam optymizm? Zobaczymy.

Tenshi całkiem oddała się opowieści skąd pochodzą psy i jak przebiegał proces udomowienia. Nawet nie zauważyła kiedy zjadła ciasto, tylko co chwile wkładała do ust pusty widelec. Takie książki zawsze ją wciągały, mimo iż to wszystko już wiedziała. Lubiła czytać co inni mieli na ten temat do powiedzenia i jaką wiedzą chcieli się dzielić na ten temat.
Naglę w czytaniu przerwał jej męski głos. Właściwie dopiero wtedy zrozumiała, że znajduje się w kawiarni, a kostki lodu w herbacie zniknęły. Odłożyła widelec na talerzyk, a książkę na stolik. Uśmiechnęła się szczerze do nowo poznanego, lekko rozchylając skrzydła. Musiała je troszkę wyprostować, ponieważ zaczynały już mrowić. To tak jak się siedzi na jakieś nodze, po czasie czuje się jakby chodziło po niej stado mrówek. Dość nieprzyjemne uczucie.
- Oh, witam serdecznie. Jestem Tenshi, pielęgniarka U.A, ale to zapewne wiesz. - Przedstawiła się trochę zakłopotana, przesiadając się do ich stolika z swoją herbatą, a książkę schowała do plecaczka. Dziwnie się trochę poczuła, ponieważ ona tego mężczyzny nie kojarzyła, jednak to tylko ją zachęca do poznania. Przeniosła wzrok różowych ślepi na zielonowłosą dziewczynę. Przez jej gabinet przewijało się naprawdę sporo uczniów. Nie sposób wszystkich zapamiętać. Kiwnęła jej radośnie głową, starając sobie dziewczynę przypomnieć. Chyba umiała coś z roślinami, jednak anielica nie była pewna.
- Miło was poznać i dziękuję za zaproszenie. - Powiedziała swoim słodkim głosem (coś jak głos Ariany Grande). Poprawiła włosy, rozglądając się po pomieszczeniu. Nie było tutaj wielu ludzi. Kilka stolików było zajętych, jednak to tyle.
- Jak ci się podoba w szkole Misaki? - Zapytała, skupiając swoją uwagę na dziewczynie. Kumo uwielbiała poznawać nowych ludzi. Dłońmi objęła swoją szklankę, czekając na odpowiedź. Yurei też był ciekawy. Zerknęła na niego kątem oka. Zapewne profesjonalny bohater, skoro został nauczycielem, a raczej wychowawcą.

Misaki była całkowicie za, aby zaprosić kogoś nowego do stolika, w końcu siedzenie samej bywa w głównej mierze nudne, dlatego też na słowa mężczyzny pokiwała głową na zgodę. Nim pielęgniarka do nich dołączyła Misaki udało się dopić resztki gorącej czekolady aż oblizała usta z zadowoleniem na buzi. Kiedy kobieta się do nich dołączyła posłała obu towarzyszom ciepły uśmiech, na pytanie kobiety zamyśliła się na parę sekund.
-Jest fajny, nie miewam żadnych większych problemów, choć jedyne co mnie czasami męczy to używanie indywidualności, a tak... To chyba jest tak jak zawsze - rzekła i uniosła prawą dłoń na wysokość swojej klatki piersiowej. Leniwie kręciła palcami, a Tenshi mogła dostrzec jak jej z dłoni wyrasta kwiat i to dosłownie. Po paru sekundach na dłoni Misaki wyrosła dorodny i biały kwiat w postaci tulipana. Wręczyła ją kobiecie.
-Proszę, prezent - rzekła z uśmiechem na ustach.

Bez wątpienia fizyczna forma Tenshi mogła wprawiać w osłupienie. Charakterystyczne piękne białe skrzydła potrzebowały rozciągnięcia się, lecz mimo swojej formy nadal bohaterka nie potrafiła w pełni latać. Takie miał przynajmniej informacje na jej temat, wszytko zaś przecież mogło się zmienić. Celowo nawet zrobił krok w tył by dać jej miejsce, chodź zapewne nie było to potrzebne patrząc na małe ilości ludu w samej kawiarni. Krzesło dla pielęgniarki jak i uczennicy odsunęły się same z siebie. Była to prawda kwestia jego własnego daru o czym entuzjastyczna Misaki mogła się przekonać kilka chwil temu. Kiedy zaś obie usiadły, podsunęły się do stolika dla ich wygody.
Nadszedł teraz czas na small talk i pierwszym tematem była szkoła. Słysząc natomiast o męczeniu się dziewczyny ten skierował na nią swój wzrok, będąc kwestią zdecydowanie bardzo zainteresowany.
-Męczy pod względem fizycznym czy jednak chodzi o trudność w wykorzystywaniu Quirka? - czekał cierpliwie na odpowiedź. W końcu głównym jego powołaniem by być częścią zespołu U.A. jest pomaganie tym, którzy mogli sobie nie radzić z nabytymi zdolnościami. Ostatnią rzeczą jaką chciał dla uczniów to wypadki i traumy. Chciał im oszczędzić swoich własnych przeżyć.

- Używanie indywidualności? - Spytała ostrożnie, chcąc by dziewczyna rozwinęła temat. Tenshi sama miała kiedyś problemy z używaniem swojej mocy. Była dość nietypowa i przez długi czas uważała, że żadnej nie posiada. Później skończyło się na tym, iż znajdowali ją nieprzytomną gdzieś w rowie, ponieważ jakiś bezdomny piesek się źle czuł, a ona musiała mu pomóc. Nie mogła przestawać pomagać innym, stawało się to dla niej uzależnieniem, które wyniszczało jej organizm. Coraz więcej ludzi wiedziało o jej darze, a kto nie chce być zdrowy? Niektórzy siłą próbowali ją zmusić do uleczenia śmiertelnej choroby. Fanatycy nieśmiertelności chcieli się dowiedzieć czy te złote ręce mogą odmłodzić. Co taka mała dziewczynka mogła poradzić? Dzięki ojczymowi później dali jej spokój. Pilnował, by nikt niepożądany się do niej nie zbliżał.
Z zamyśleń wyrwał ją Yurei oraz kwiat, który dostała od Misaki. Wzięła do go ręki z wielkim uśmiechem i zaczęła powoli obracać go w dłoniach. Pytanie od mężczyzny było prawidłowe. Jako osoby dorosłe, które mają już spore doświadczenie, mogą na spokojnie rzucić jakąś poradą. Tenshi nachyliła się w stronę uczennicy.
- Nie używaj daru tak pochopnie. Uczniom jest to zabraniane, ale cii. - Wyszeptała w ucho zielonowłosej, po czym słodko zachichotała i wzięła łyk herbaty. Zerknęła na towarzysza, który siedział obok. Odchrząknęła lekko, trzepocząc przy tym delikatnie skrzydłami.
- A co do indywidualności. Spokojnie. Wszystko przychodzi z czasem. Ja też na początku miałam wielkie trudności. - Oznajmiła radosnym tonem, starając się dać dziewczynie trochę otuchy. Tenshi mówiła całkowicie szczerze. Początki są ciężkie, ze zwierzętami też na początku nie dogadywała się aż tak dobrze. One chciały jedno, ona rozumiała drugie. Lata szkoleń nauczyły ją jak z tymi urwisami postępować. Głównie człowiek uczy się na błędach, aż dojdzie do perfekcji.

Spojrzała najpierw na pielęgniarkę, a potem na mężczyznę, a temat jej indywidualności nagle stało się głównym tematem przy tym stoliku. Nie, żeby jakoś mocno jej to przeszkadzało. Ot temat jak każdy inny.
-To raczej kwestia fizyczna z powodu, że mam dwa dary od ojca i matki. W wielkim skrócie kiedy tworzę jakiś kwiat ze środka organizmu jest pobierana woda, aby ów kwiat zakwitł dlatego też na przykład muszę pić dużo wody, jeden z nielicznych minusów mojej indyuwidualności - rzekła, a samym końcu wzruszyła obojętnie ramionami. Wyjęła z torby butelkę litrowe wody niegazowanej i upiła "kilka" łyków, a po czym połowa zawartości zniknęła w mgnieniu oka. Kiedy Misaki odetchnęła z ulgą zamknęła butelkę i schowała ją tam skąd ją wzięła.
-A co do indywidualności... To wiem, że nie wolno jej używać. Mój dar przecież nikomu nic złego nie zrobił, prawda? - dodała z uśmiechem na ustach.