Klasa I

Tadashi lustrował swego rozmówcę wzrokiem, starając się dokładnie mu przyjrzeć. Plasował go w ten sposób w jakimś miejscu szkolnego łańcucha pokarmowego. Wypowiedziane przez jasnowłosego słowa rozzłościły tego drugiego w stopniu większym, niż młody Himeno się spodziewał. Zacisnął pięści oraz zęby, wsłuchując się w desperackie próby odbicia piłeczki. Jednocześnie odganiał z głowy wszelkie myśli nad nagłym poderwaniem się z krzesła i przyfasolenie swemu rozmówcy. Nie chciał rozpętywać piekła podczas zajęć, gdyż z pewnością przed samym incydentem powstrzymałby go nauczyciel. Wymierzanie "sprawiedliwości" po lekcjach lub w miejscach, w których wzrok grona pedagogicznego nie dosięgał, zostawiało znacznie większe pole do popisu. Nie mniej jednak nie chciał zostawiać zniewagi przemilczanej. Kofu wygrałby wtedy tę batalię słowną. A Tadashi baaaardzo nie lubił przegrywać.
- Bo Ci żyłka zaraz pęknie... - wycedził przez zęby. - ...a szkoda by było takiego chwasta.
Jego wyraz twarzy wciąż pozostawał niezmieniony, choć wewnątrz chłopak już wyobrażał sobie tortury, jakim podda Kofu przy odpowiedniej sposobności. Gdy jednak rozmówca zechciał się przestawić, atmosfera stała się jakby mniej gęsta w przeciągu tej jednej chwili.
- Moje imię już znasz. - odparł z lekkim grymasem, podpierając głowę. - A przychodzisz akurat do mnie z tym projektem, booo..?

Raz jeszcze fala wzburzonego powietrza powędrowała przez nozdrza chłopaka na zewnątrz. Wyraźny ślad irytacji rozmową był już zauważalny poprzez pulsującą żyłkę w okolicach jego czoła. Wyszczekanie rozmówcy nieco zaskoczyło chłopaka. Na ogół ludzie po kilku nieprzyjemnych tekstach po prostu choć trochę się wycofywali, stłamszeni nieoficjalnym pojedynkiem na komunikację niewerbalną. Kofu jednak najwyraźniej dobrze czuł się w swojej pozycji, co wprawiło Tadashiego w lekkie zakłopotanie. Albo mylnie oceniony rówieśnik znajdował się wyżej w szkolnym łańcuchu pokarmowym, albo to fałszywie sam siebie plasował na wyższym stopniu. Niemniej jednak obelga pozostała obelgą, którąś już z kolei w dodatku, a takowa nie mogła zostać puszczona płazem. Przecież nie będzie go łazęga obrażać!
- Słuchaj no, wypłoszu. - powiedział, zaciskając pięść. - Pomóc to ja Ci mogę w spuszczeniu sobie wpierdolu!
Na ostatnie słowa zerwał się z ławki i już postąpił krok w kierunku rozmówcy. Szczęście w nieszczęściu, wywołało to lekkie zamieszanie, na które rzecz jasna zareagował stojący pod tablicą sensei poprzez wymowne chrząknięcie. Ostudziło to nieco zapał Tadashiego do rychłej bitki. Wymienił on porozumiewawcze spojrzenia z nauczycielem, a następnie powoli zajął z powrotem swoje miejsce w ławce.
Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, a następnie lekcja mogła być już kontynuowana. Młody Himeno po raz kolejny odwrócił się przodem do Kofu i z tym samym grymasem zlustrował go od stóp, aż po ostatni kosmyk na głowie.
- Ej, wypłoszu. Zadałem pytanie. - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Jesteś pijawką, czy cokolwiek pożytecznego potrafisz? Hej! Patrz na mnie, jak do Ciebie mówię! Co tam bazgrzesz na tej kartce?
I gdy już wydawało się, że nastałby spokój i emocje nieco opadły, irytacja zaczęła nawracać. Teraz Tadashi wprost czekał na sygnał dzwonka. Nie do końca wiadomo, czy żeby uciec od irytującego rozmówcy, czy wprost przeciwnie - aby poczęstować go fangą w nos.

Ten jeden błysk w szerzej otwartym oku rozmówcy był dla Tadashiego tak ważny. Przez cały czas badał reakcję Kōfū, uważnie wypatrując jakiejkolwiek oznaki słabości, jakiegokolwiek zawahania w tym denerwującym pewnym siebie tonie. Gestu, który potwierdziłby tylko teorię, że ten arogancki pyszałek wyłącznie plasuje sam siebie na dużo wyższej pozycji, niż w rzeczywistości mógłby się znajdować. Gdy niespodziewanie wstał i ruszył ku chłopakowi, te rozszerzone oczy spoglądające z niepewnością właśnie takim znakiem dla jasnowłosego młodzika były. Przyjemny prąd przechodzący gdzieś po górnej warstwie pleców był początkiem powolnego upadku nagromadzonej gęstej atmosfery. I choć towarzysz tej niezwykle przyjemnej konwersacji starał się w mniemaniu Tadashiego ratować sytuację znów przybierając pewną siebie pozę wesołka, jasnowłosy dostał już to, czego właściwie szukał. Wciąż jednak Kōfū wydawał się nieco ciekawszą postacią, niż młody Himeno ocenił go na początku.
Z niezmiennym grymasem spoglądał nań bacznie, gdy po budynku rozległ się upragniony dźwięk szkolnego dzwonka. "To koniec" - pomyślał jasnowłosy, gdy w ułamku sekundy w jego klasę weszło jakby zupełnie nowe życie. W istocie, był to koniec nudnych katuszy tegoż dnia, jednakże następny nie zapowiadał się w żadnym stopniu lepiej. Nie mniej jednak w obecnej chwili każdy był wolny. Obecnie sensei nie sprawował już nad nim pieczy. Nikt nie mógł już powstrzymać go w spuszczeniu lania swojej nowej znajomości. Jednak czy aby na pewno Tadashi w tym momencie tego chciał?
W tej właśnie chwili te kilka zdań z młodym Togashim było absolutnym rekordem wśród rozmów z rówieśnikami z klasy i choć Himeno otwarcie by tego przed nikim nie przyznał, znowu odczuwał pewne braki w socjalizacji. Z pewnością istotną przeszkodą okazywał się jego nader odtrącający charakter, nie mniej jednak pyskówka Kōfū pozwoliła na nieco dłuższą konwersację, niż zwykle, a dodatkowo wzbudziła w jasnowłosym chęć wymienienia kilku zdań więcej. Oczywiście zewnętrzna warstwa chłopaka w postaci jego mimiki oraz tonu absolutnie na taką chęć nie wskazywała.
- Akademik. Mój pokój za dwie godziny. - rzucił krótko, zupełnie ignorując wcześniejsze zaczepki towarzysza, odwracając również od niego wzrok. Następnie zarzucił torbę na ramię i nie mówiąc nic więcej opuścił klasę zostawiając Kōfū z tym jakże przedziwnym zaproszeniem.

z/t

//zt