Dom Marugo

Dom nie wyróżnia się na tle pozostałych w dzielnicy mieszkaniowej. Jest sporych rozmiarów, co może błędnie sugerować, że mieszka w nim kilka osób, a nie tylko jedna staruszka. Posesję otacza wysoki, porośnięty bluszczem murek uniemożliwiający zobaczenie tego, co jest po jego drugiej stronie. Stara, skrzypiąca furtka umożliwia wejście na podwórko, a kamienna ścieżka kieruje prosto do frontowych drzwi. Z boku znajduje się też wydeptana w trawie ścieżka prowadząca na tył domu, gdzie jest zarośnięty i zaniedbany ogródek.
Jak w większości domów, po wejściu do środka trafiamy na genkan, gdzie zdejmuje się buty. Do dalszych pomieszczeń prowadzi niewielki korytarz, którego ściany są ozdobione obrazami przedstawiającymi koty. Na wprost znajdują się schody prowadzące na drugie piętro, natomiast nieco wcześniej po lewej stronie jest framuga prowadząca do całkiem sporego salonu. W nim każdy mebel jest inny, nie do kompletu. Niski stolik, na którym stoi stary telewizor został ustawiony na wprost skórzanej kanapy o brązowym odcieniu, a obok niej postawiono zniszczony, ciemnoróżowy fotel. Między fotelem a kanapą znajduje się stolik, również nie pierwszej nowości i stylem odróżniającym się wśród pozostałych mebli. Po bokach ścian są komody na bibeloty, na których postawiono ręcznie szyte laleczki przedstawiające gejsze. Oprócz tego w salonie znajdują się szklane drzwi balkonowe, prowadzące na ogródek.
Poza tym na parterze można odnaleźć niewielką kuchnię –  jako jedyna posiada komplet drewnianych mebli z tej samej serii, dzięki czemu wygląda ona prosto, ale elegancko. Widać, że jest często użytkowana, a piekarnikowi przydałoby się porządne szorowanie. Ostatnim pomieszczeniem na parterze jest niewielka łazienka o normalnym, standardowym wyposażeniu.
Na drugim piętrze znajduje się sypialnia należąca do Yuriko, w której jest toaletka, duże małżeńskie łóżko w stylu zachodnim oraz niewielka garderoba. Pozostałe dwa pomieszczenia są nieużytkowane, a drzwi do nich zostały zamknięte. W domu na samej górze jest jeszcze strych, do którego prowadzi klapa w suficie na drugim piętrze.

Po raz kolejny zgłosił się do wolontariatu, mimo że pomaganie starszej pani brzmiało mniej zachęcająco niż wyprowadzanie psów. Zwierzęta przynajmniej nie miały dużych wymagań i nie mogły narzekać, a starsi ludzie niestety mają tendencję do wyolbrzymiania nawet błahych problemów. No przynajmniej takie doświadczenia Kaede miał ze swoją babcią, którą kiedyś mimowolnie musiał odwiedzać z rozkazu matki. Na szczęście teraz sam mógł w pełni decydować o tym, czy chce odwiedzić babkę i oczywiście nie palił się do tego. W zupełności wystarczył mu kontakt telefoniczny i to taki raz na kilka tygodni.
Zwlókł się z łóżka o wiele wcześniej niż miał to w zwyczaju w soboty. Najchętniej zostałby jeszcze pod kołdrą, czekając, aż chęci do wstania zjawią się same z siebie, ale tym razem nie mógł pozwolić sobie na zbędne drzemki. Obiecał już, że się zjawi, a odwoływanie wszystkiego na ostatnią chwilę z powodu lenistwa byłoby co najmniej niepoważne.
Ale gdyby tak uderzył się o kant poduszki i stracił przytomność na godzinę i dwie...
Założył na siebie pierwsze lepsze ubrania, jakie walały się na krześle i na nie posprzątanym biurku. Zerkając na stos rozwalonych rzeczy, utwierdził się w tym, że dobrze zrobił wybierając życie na terenie szkoły, a nie w mieszkaniu, gdzie jego matka mogłaby w każdej chwili wejść do pokoju i kazać mu wszystko uporządkować, przy okazji wygłaszając tyradę o tym, jakim to cudem jej syn chce zostać bohaterem, skoro jego sypialnia wygląda jakby przeszło tam tornado (nie żeby to w jakikolwiek sposób się łączyło).
Wybiegł z akademika, w jednej ręce trzymając słodką bułkę, a w drugiej dzierżąc komórkę i próbując nieporadnie napisać sms jedynie za pomocą kciuka. Oczywiście musiał sprawdzić, gdzie w ogóle mieszka staruszka, której tak ochoczo spieszył na pomoc, gdyż przed snem całkowicie o tym zapomniał. Przez to wszystko prawie wsiadł do złego autobusu, ale w porę zorientował się, że przecież poszedł na zły przystanek.
O dziwo dosyć szybko dotarł na miejsce. Pchnął furkę, mając nadzieję, że druga osoba, która również miała pomagać przy tym, co zleci kobieta, również się niedługo zjawi. Albo już ktoś ten był i tylko czekali na niego w środku i co jakiś czas wypatrywali go z okna? Tak czy inaczej stanął przed drzwiami zadzwonił dzwonkiem bądź zapukał na tyle głośno, że nawet półgłucha osoba powinna to usłyszeć.

Raiu poprawił torbę na ramieniu, postanawiając udać się na miejsce dużo wcześniej, jak zawsze. Wyprowadzanie psów, opiekowanie się staruszką... nie brzmiało to jak faktyczne misje wymagające ryzykowania życiem, ale z drugiej strony czego miał się spodziewać po zadaniach dla pierwszoklasistów? Dość oczywistym było, że nie wypuszczą ich od razu na złoczyńców, ale mimo wszystko spodziewałby się chyba czegoś bardziej w charakterze ich przyszłej pracy. Nawet pomoc na komisariacie pozwoliłaby im się bardziej obyć z tematem niż... to.
Przeznaczeniem superbohaterów jest niesienie pomocy wszystkim bez wyjątku Raiu.
W tym biednym staruszkom.
W tym wieku mają problem nawet z wniesieniem zakupów, przyda się pomoc kogoś młodego i silnego.
To nie jest przywilej superbohatera, tylko każdego normalnego człowieka z odrobiną rozumu i empatii.
W końcu dotarł na miejsce. Przesunął kilka razy butem po podłożu, nim w końcu pchnął furtkę, by wejść na posesję. Wystarczyło kilka kroków wprzód, by zorientował się z kim właściwie miał do czynienia. Przystanął w miejscu, ściągając nieznacznie brwi.
Jakim cudem znowu wylądował na jednej misji z Shitzu? Czy ta szkoła miała jakiś wieczny błąd systemu, a może po prostu kolega z klasy był jedyną osobą, której tak mocno zależało na zostaniu bohaterem? Mniejsza o to. Ruszył się wprost na ganek, witając z chłopakiem krótkim skinięciem głowy. Nie odczuwał większej potrzeby odzywania się w podobnej sytuacji.
Przechylił się nieznacznie w bok, zupełnie jakby chciał zajrzeć do środka domu przez okno. Skąd mogli mieć pewność, że w ogóle usłyszała dzwonek? I co takiego dla nich szykowała w dzisiejszym dniu? Kompletnie nie wiedział co dla niego szykowała, a to sprawiało że nie czuł się do końca komfortowo. Nie żeby mógł z tym już teraz cokolwiek zrobić.