Małe targowisko

Jak w każdym większym mieście, gdzieś na obrzeżach, można znaleźć niewielkie targowiska. Trafić tam, jak ktoś dobrze poszuka, da się praktycznie na wszystko. Od książek po różne małe duperele, ubrania, kończąc na świeżych, świeżutkich owocach i warzywach prosto z wiejskich pól.

Miejsce takie jak to było chyba jedynym wyjątkiem dla Hansa gdzie potrafił zaakceptować plebs, znaczy się normalnych ludzi. W kwestii warzyw był w stanie odłożyć swój światopogląd, bowiem nawet on wiedział, że na obrzeżach miast, na lokalnych targowiskach, można trafić na najlepsze warzywa czy też owoce. Poza tym na inne rzeczy patrzył z pogardą. Na ludzi w sumie też lecz szło się dogadać gdy zamierzał kupić por.

Ostatnimi czasy nie pokazywał się zbyt często. Trudno było się na niego natknąć, czy to w jakimś miejscu publicznym czy mijając się na chodniku. Jeśli wychodził, to w nocy. Wtedy, gdy jedynym źródłem światła, który mógłby zdradzić jego twarz, to latarnie. Nie lubił się pokazywać. Jego sińce pod oczami są jeszcze ciemniejsze niż niegdyś, twarz jeszcze bledsza niż zazwyczaj, a włosy dawno nie widziały fryzjera. Nie sypiał. Nie mógł. Choćby chciał, głowa mu nie pozwalała. Nie że go bolała, po prostu ona, to, co w niej siedziało, umysł — to on mu nie pozwalał. Tak po prostu. Postawił szlaban przed tunelem z napisem "sen". Czasem go to frustrowało, fakt, czasem przewalał się z boku na bok, ze złością przyciskał sobie poduszkę do oczu, uszu, twarzy; czasem rzucał nią na drugą stronę pokoju i krzyczał. Ale głównie starał się ten czas jakoś spożytkować. Medytował, czytał, bawił się zegarkami. Wychodził z domu i wyżywał się, obijał kogoś do nieprzytomności.
W skrócie: wyglądał jak sama śmierć. Jak psychopata. Ktoś, kto byłby w stanie zaszlachtować cię w jednej z tych ciemnych uliczek.
Ale to by się zgadzało.
Dzisiaj zrobił wyjątek. Wyszedł w dzień. Zatęsknił za świeżymi owocami i warzywami, a gdzie mógłby je dostać w najlepszej jakości, jak nie na targu? I stał tam tak, mieląc jedno jabłko w ręce, badając jego kształt, odcień, czy może nie jest za czerwone, a może jednak za blade, a może za miękkie lub za twarde, przy okazji też wystawiając cierpliwość sprzedawczyni na próbę. Coś mu jednak powiedziało, żeby w tej jednej chwili zerknął w bok, tak po prostu, dziwne uczucie, intuicja. Więc się spojrzał. I zawiesił wzrok. W jednej chwili zaczął kalkulować sytuację. Odwrócić wzrok, zawiesić czas i uciec czy może jednak stawić czoła znajomej twarzy?
— Marco! — krzyknął, bo w sumie patrzył się już za długo i uznać by można, że po prostu mężczyznę zignorował. Obrócił się ciałem w jego stronę i podrzucił wymacanym do ostateczności jabłkiem.

Sprawdzał... por. Czy nie za miękkie ma łodygi, jest odpowiednio umyty bowiem nieczystości na warzywach obrzydzały go. Podobnie jak wady więc znalezienia pora idealnego było, szczególnie w takim miejscu, nie lada wyzwaniem ale nie niewykonywalnym. Kolejne warzywa zostało odrzucone a sprzedawca dziwnie pogardliwym wzrokiem spenetrowany przez Hansa. Wszystko jednak zmieniło się w jednej chwili. Wytrzeszczył gały po to by następnie zwęzić je i podnieść wzrok lekko do góry.
- Dawno nie słyszałem tego głosu, a jego właściciela rozpoznam wszędzie. - oznajmił chłodno i spokojnie odwracając się w stronę z której dobiegło do niego zasłyszane Marco!
- Jesteś jednym z kilku ulicznych śmieci które lubię, akceptuję oraz dopuszczam do siebie. Kopę lat młody! - rzekł zmieniając ton na radosny jak i sam wyraz na podobny. Cóż, nie co ukrywać tego - czuł się, hmm, dobrze na jego widok. Ileż to zrobili wspólnie napadów, jak się świetnie dogadywali i wiele innych rzeczy. Ach, wspomnienia...

Dawno nie widział znajomej twarzy. To znaczy tej, która zaliczałaby się do grona złoczyńców. Nie żeby ich unikał, po prostu spotkania z nimi nie zawsze kończyły się w taki sposób, w jaki by chciał. Nie wiedział, czy ma ochotę, czas. Czas. A to dobre.
— Polo — dokończył, gdy mężczyzna się odezwał, jednocześnie wykazując, że go pamięta. Obrócił w dłoniach jabłko. — Jesteś ode mnie zaledwie pięć lat starszy, w tym wieku to prawie jakbyśmy byli równi sobie — stwierdził na określenie "młody". Zapomniał zupełnie o formułkach względem osób starszych. Pięć lat jest jednak różnicą, ale nie dla niego. Równie dobrze mógłby mieć pięćdziesiąt. Nie sądzi, aby w tym środowisku były potrzebne jakiekolwiek uprzejmości, a nawet jeśli, to ma to gdzieś. Dopóki w rozumowaniu ludzi "młodszy" = mniej doświadczony, gorszy, nie pozwoli patrzeć na siebie pod tym kątem. Oczywiście nie miał do niego za to pretensji, myśl ta pojawiła się w jego głowie mimowolnie a propo innych sytuacji, poza tym to nie jest czas i miejsce na elaborat dotyczący jego postrzegania świata, ludzi i ich stosunków. Mimo wszystko napotkanie kogoś znajomego wzbudziło w nim pozytywne emocje. Alienacja w końcu wzbudzi w człowieku potrzebę styczności z drugim człowiekiem.
— Muszę przyznać, że spotkanie cię na targu jest dość niecodziennym widokiem — powiedział, skupiając na nim swój wzrok. Jakby nie patrzeć, elektryczność w takich miejscu jest rzadka. Czy to znaczy, że poszedł na zakupy jak każdy porządny obywatel, bez żadnych złych zamiarów?

Zapanował moment ciszy.
- Możliwe. - skomentował krótko obydwie odpowiedzi chłopaka. Możliwe było to, że teraz te kilka lat nic nie zmieniały pomiędzy nimi, choć dla Hansa oznaczało to, że mimo wszystko siedzi w "tym" dłużej. Jakoś w hierarchii złoczyńców powinno to go stawiać umownie wyżej. Tak samo możliwe było, że widok go w takim bagnie pełnym śmieci jak to, czyli po prostu w miejscu gdzie biedniejsi mogą sobie zrobić zakupy w całkiem niezłej cenie co do jakości, mógł być niecodzienny. W sumie sam nie wiedział, może on znał odpowiedź?
- Co w takim razie ciebie tutaj sprowadza? Jesteś stałym bywalcem mówiąc, że jestem niecodziennym widokiem w tym miejscu? - zapytał zbliżając się na odległość kilku kroków do faceta.